ده روز اخیر رو برای یک سفر کاری در دوبی گذروندم. طبق معمول سفرهای قبلی هر روز صبح ساعت 7 پا می شدم، حاضر می شدم و بعد از خوردن صبحانه وارد جلسات یا کلاسهای آموزشی می شدم و 5-6 بعد از ظهر خسته و خورد بر می گشتم به اتاقم. البته حُسنی که این سفر نسبت به سفرهای قبلی داشت، این بود که خیلی «مشق» نداشتیم و کمی فرصت شد شبها بریم بیرون و بگردیم.

دوبی اون قدر نزدیکه که تقریبا یک جورهایی انگار داری می ری یکی از شهرهای خود ایران. برای همین خیلی نکات جالبی برای تعریف کردن نداره، اما خوب برای خودم هم جالب بود که این دفعه با دید فشن نامه دور و برم رو نگاه کنم تا مطالبی داشته باشم که براتون بنویسم.

من هر بار که می رم دوبی، از عظمت شهر، کار کردن منظم و مرتب همه چیز مثل تیک تاک ساعت، تمیزی شهر و سخت کوش بودن مردمش حیرت زده می شم. فرقی نداره بار چندم باشه. این موضوع هر دفعه من رو تو فکر فرو می بره. البته باید بگم که من همه محله های دوبی رو نگشته ام. در این چند باری که رفته ام دوبی یا در دیره اقامت داشته ام و یا در منطقه بَردوبی. این دوتا محله های متوسط رو به بالایی هستند. اما در کل همیشه برام جالبه که چه طور آدم می تونه 11 شب با خیال راحت تنها به عنوان یک خانم توی خیابونهای دوبی راه بره و نگران نباشه که بلایی سرش بیاد.

همون طور که می دونین مردم دوبی تقریبا سه دسته و از سه نژاد هستند. گروه اول هندی و پاکستانی هستند، گروه دوم که خیلی زیادن فیلیپینی هستند و تعداد خیلی کمتری هم از انواع ملیت های عرب هستند. هندی ها و پاکستانی ها مردهاشون اکثرا در شغلهای خدماتی مثل رانندگی تاکسی و کارگری ساده هستند و زنهاشون اغلب کارگر منازل هستند. فیلیپینی ها هم جوانترها و شیک ترهاشون که انگلیسی بلدن معمولا در بخش پذیرش هتل ها یا در فروشگاه های شیک و تمیز مشغول به کار هستند و رده پایینتر هاشون کارگر و نظافتچی هتل یا منازل هستند. عرب ها هم اصولا خیلی اشتغال به کار خاصی ندارند. هر از گاهی می بینیشون که دارن دنبال چیزی می رن.

همین جا باید بگم که من برای این دخترها و پسرهای جوون فیلیپینی یا هندی که از کشورشون به تنهایی برای کار به دوبی اومده اند و واقعا صبح تا شب سخت کوشانه عرق می ریزند احترام زیادی قائلم. وقتی دنبالشون کنی، می بینی که این طفلک ها درآمد نسبتا مناسبی دارند، اما به هیچ وجه رفاه ندارند چون در پایان هفته یا ماه به دفاتر Western Union که یه جور صرافی بین المللیه می رن و تمام درآمدشون رو برای خانواده شون در کشورشون ارسال می کنن. این جوونها در محل کارشون غذای مختصری می خورن و شبها در آپاتمانهای کوچک مشترک یا خوابگاه می خوابن تا بتونن بخش عمده درآمدشون رو برای پدر و مادر و 6-7 تا خواهر و برادری که در کشور خودشون به دلیل کمبود کار گرسنه و محتاج هستند بفرستن. واقعا واقعا احترام براشون قائلم.

خواهش می کنم بهتون بر نخوره، وقتی دختر یا پسر ایرانی رو می بینم که بعد از فارغ التحصیلی در خانه پدر و مادرش منتظر ازدواج یا معجزه و غیره نشسته، واقعا دلم می گیره. نمی دونم چرا به اکثر ماها یاد داده نمی شه که کار جوهر آدمه و چه احتیاج داری و چه پدرت یا همسرت خرجت رو می ده، باید از عمر و جوونی و انرژی که در مغز و بازوی تو گذاشته شده استفاده کنی تا روزی ات حلال باشه. دلم می گیره وقتی می بینم دخترها و پسرهای جوون ایرانی وقتشون پای تلویزیون و موبایل و غیره می گذره و برنامه خاص هفته شون اینه که کدوم شب کجا مهمونی دعوتن.

بگذریم... غرض اصلی از گفتن این داستان این بود که بگم از دید فشن نامه ای دوبی یک شهر بسیار بد تیپه! اکثر جوونها لباس کار پوشیده اند. مترو و خیابونها در ساعتهای پر تردد پر از دخترهای فیلیپینی جوونیه که بسته به نوع کارشون کت شلوار یا کت دامن های فرم با بلوزهای یقه شومیز سفید پوشیده اند. موهای خانمها در مشاغل رسمی مثل هتلداری همیشه جمع و کشیده به عقبه و در فروشگاهها و غیره معمولا دم اسبیه یا دورشون ریخته. در دوبی به جز افراد خیلی متمول تقریبا کسی ماشین نداره و اونی هم که ماشین داره، ماشینی داره که دندونهات می ریزه از ابهتش! بنابراین اکثر آدمها با وسیله های نقلیه عمومی این ور و اون ور می رن. شغلهاشون هم چون کارهای خدماتیه و اکثرا صبح تا شب روی پا هستند ، کفش ها 99 درصد تخت و عروسکی و بسیار ساده است.

هر از گاهی لابه لای این گروه تعداد کمی خانم های هندی جوان دیده می شن که ساری پوشیده اند یا یک مدل مدرن تر از اون رو که شامل بلوز و شلوار معمولی و شالیه که مدل ساری از روی یک شونه می ره دور کمرشون. و گاهی اوقات هم خانمهای عرب دیده می شن که دو جور لباس دارند. یا اینکه عبا (مانتوی بلند جلوبسته) و شال یا روسری دارند، و یا اینکه عبا و شال و یه چیزی شبیه چادر و روبنده دارند که فقط چشمهاشون بیرون. جالبه اونهایی که روبنده دارند، حتی عینکشون رو روی روبنده به چشم می زنن. فکر می کنم زندگی شون خیلی سخت باشه. من در یکی از سفرهای قبلی ام به دوبی در یک فست فود خانمی رو دیدم که با پشتکار فراوان برای هر لقمه روبنده رو کمی می زد بالا و اون رو توی دهانش می گذاشت و دوباره سریع می انداخت پایین. در کل نمی دونم این دوتا دسته عرب ها از نظر ملیت یا مذهب و قومیت فرق خاصی با هم دارند یا نه.

با توجه به اینکه دوبی به یکی از مقاصد مهم توریستی و خرید کردنی دنیا تبدیل شده و اینکه در این سفر من به صورت شانسی فستیوال سالانه خرید دوبی DSF هم برپا بود، جاذبه اصلی این شهر برای من که همه گردشهای محدودش رو قبلا امتحان کرده ام خرید بود. توی این فستیوال که معمولا توی ماه ژانویه برگزار می شه، تقریبا همه فروشگاهها حراج های مفصل دارند و قیمتهاشون رو از 25% تا حتی 75% هم آف می زنن. حالا اینکه برین و چی گیرتون بیاد و چی نیاد دیگه بستگی به شرایط داره.

یک نکته دیگه هم اینه که در اکثر مراکر خرید شیک و تر و تمیز دوبی، مارکهای خیلی خیلی گروه چند هزار دلاری دیزاینر خفن (!) هم دیده می شن که هیچ فرقی نداره چقدر حراج بزنن! حتی 99% درصد قیمت رو هم آف بزنن باز هم اون یک درصد باقی مونده خیلی برای هرکسی قابل پرداخت نیست. برای همین این جور فروشگاهها فقط برای دیدن و لذت بردن خوبن ولی در اکثر مراکز خرید مارکهای خوب با کیفیت و قیمت متوسط هم دیده می شه. توصیه من برای خرید اینه که حتما به Deira City Center , Mall of the Emirates , Dubai Mall سر بزنید و شعبه های مختلف Marks and Spencer , Forever 21, Next, Gap , Shoe City, Splash, Debenhams, Bershka, Zara, Mango, Carrefour, Levi’s, Mothercare رو هم از دست ندین.