سلام به همه دوستان
ممنونم که در عرض سه روز اخیر من رو در جریان پیشنهادها و انتقادهاتون گذاشتید. اگر بخوام نظرات شما دوستان رو یک جمع‌بندی کلی بکنم…
این حوزه‌ها وجود داشت:
۱. نظراتی درباره توسعه و گسترش یا بهینه سازی خدمات وبلاگ که چشم، سعی می‌کنم تا جایی که می‌تونم در آینده براتون برنامه خوبی داشته باشم.
۲. درخواست مشخص شدن زمان خاصی برای گذاشتن پست جدید و یا باز بودن بخش نظرات در ساعت و روز معین. در این زمینه من توضیح و دلیل فعلی خودم رو می‌گم، اما حتما روی عملی کردن پیشنهاد شما هم فکر خواهم کرد.
بارها توضیح دادم که تعداد خوانندگان الان اون قدری زیاد شده، که در عرض ۳-۴ ساعت بعد از گذاشتن پست جدید، حدود ۱۰۰ تا سوال جمع می‌شه. من الان مدتیه اول بخش سوال‌ها رو می‌بندم، این ۱۰۰ تا سوال رو جواب می‌دم، بعد اگر باز هم وقت داشتم چند ساعت دیگه هم بازش می‌کنم، بعد دوباره ۴۰-۵۰ تا دیگه جمع می‌شه، می‌بندم، پاسخ می‌دم و دیگه می‌رم برای آمادگی نوشتن پست بعد. این مساله برای من نظم و آرامش به همراه آورده.
قبل از این چند ماه، سیستم چه جوری بود؟ یادتونه اون‌هایی که بودند؟
بخش نظرات همیشه باز بود، تعداد سوالات همین جور بالا و بالاتر می‌رفت و همیشه در حال دویدن پشت سر سوال‌های شما بودم. اقلا یک هفته طول می‌کشید تا من سوال شما رو برسم لابه‌لای انبوه سوال‌ها ببینم و پیش می‌اومد که موقعی نوبتتون می‌شد که مراسم مورد نظرتون دیگه گذشته بود.
در خودم همیشه حس بی‌کفایتی و عقب ماندن از جریان سوال‌ها و کلافگی و زده شدن وجود داشت. واقعا نزدیک بودم به این که انگیزه کارم رو از دست بدم. در ضمن با توجه به تعداد بالای بازدید‌کننده الان اگر بخش پرسش‌ها کاملا باز بمونه شک نکنید که در عرض ۲۴ ساعت پرسش‌ها می‌رن بالای ۱۰۰۰تا و این برای منِ متاهلِ شاغل که روزی ۲۰-۳۰ تا پرسش رو در بهترین حالت می‌تونم پاسخ بدم، یعنی بسته شدن ابدی وبلاگ چون هر چه بدوم به تعداد سوال‌ها نمی‌رسم، چه برسه به نوشتن مطلب جدید.
من با سیستم بستن سوالات و بی‌خبر و رندوم باز کردنشون چند تا هدف رو دنبال می‌کنم.
اول: پاداش دادن به اون‌هایی که زیاد و زود به زود سر می‌زنند و بالاخره بخش نظرات رو باز می‌بینند.
دوم: کنترل تعداد پرسش‌ها و ایجاد نظم برای کار خودم.
سوم: وادار کردن و عادت دادن آدم‌هایی که تنبلی می‌کنند و اهل مطالعه نیستند، به مطالعه مطالب قبلی در طول مدتی که نمی‌تونند پرسش‌هاشون رو بپرسند.
۳. نامرتبط بودن بخش پرسش‌ها و نظرات به مطالب و پست‌ها. ببینید دوستان؛ این وبلاگ اصولا به این شکل از روز اول طراحی و راه اندازی شد: من مطلب می‌نویسم حالا یا با یه موضوع کلی و یا در جواب پرسش‌های دوستان. ذیل اون مطلب خواننده‌ها سوال‌هاشون رو درباره زیبایی می‌پرسند و من در فاصله بین نوشتن مطالب اون‌ها رو پاسخ می‌دم. از ابتدا هم قرار نبود پرسش‌ها مربوط به مطالب باشند. بخش پرسش‌ها یک بخش آزاد پرسش و پاسخه که به جای این که یکجا نوشته بشه و حجمش فجیعا بره بالا، تقسیم می‌شه و چند صد تا چند صدتا میاد زیر مطالب قرار می‌گیره.
حالا لطفا به گزاره A و B توجه کنید:
A. من یک عالمه وقت می‌ذارم و مطالب رایگان می‌نویسم و پرسش‌های خیلی شخصی شما رو پاسخ می‌دم.
B. توی دل من ارزش خواننده‌ای که وقت می‌ذاره و تمام اون مطالب رو می‌خونه، با خواننده‌ای که اومده فقط جواب یک پرسش گذری رو بگیره، یکی نیست. همین‌‌طور ارزش خواننده‌ای که هر روز میاد صفحه رو ریفرش می‌کنه و دنبال مطلب و پرسش و پاسخ جدیده، با اونی که دو هفته یکبار میاد دنبال جواب یک سوال، متفاوته.
بنابر گزاره‌های A و B من مطالب و پرسش‌ها رو طبق موضوع دسته‌بندی نمی‌کنم که شخص تازه وارد یا یکبار وارد شده، شخصی که در خواندن و مطالعه تنبلی می‌کنه یا وقت نداره یا به هر دلیلی حوصله مطالعه نداره، سریع بخواد به همه جواب‌هاش برسه.
تصور کنید اینجا یک رمان یا داستان دنباله‌دار هفتگی منتشر شده در یک مجله است که چند روز یک بار ادامه داستان منتشر می‌شه. خواننده‌ای برای من ارزش بیشتری داره که بره آرشیو و فهرست رو باز کنه و چند هفته وقت بذاره و همه رو بخونه و یک سال و نیم همراه من زندگی کنه، بعد برسه به مطالب جدید و به‌روز. در یک داستان دنباله‌دار، تازه واردها نمی‌تونند از وسط داستان وارد شن. درسته؟
اگر مطلب مجله‌ای و دائره‌المعارفی بخواید، سایت خیلی زیاده. اگر چی نپوشیمی هستید، باید از ابتدای داستان با ما همراه شین. اینجا یک دائره‌المعارف زیبایی نیست که مطالب جامع و یکجا جمع بشن و بشه بهشون رجوع گذری کرد. چی نپوشیم یک تجربه مشترکه، یک نوع زندگیه که ما داریم در کنار هم می‌کنیم. چی نپوشیم موجودیه که سوارش می‌شیم و با هم از مراحل رشد و شناخت گذر می‌کنیم. با هم یاد می‌گیریم. با هم حرکت می‌کنیم به سمت چیزهای زیبا.
این بوده فلسفه من از روش مرتب‌سازی سوال‌ها و پست‌ها و به هم مربوط نبودنشون.
۴. در نظر گرفتن سهمیه مساوی در افراد مختلف برای پرسیدن سوال. خوب، اولا که فعلا و با امکانات فعلی بلاگفا اصلا نمی‌شه این کار رو کرد، اما اگر هم می‌شد، من باز هم باید به گزاره‌های A و B اشاره کنم. قرار هم نیست اونی که روزی چند بار میاد و بالاخره بخش سوالات رو باز می‌بینه، عین اونی که هفته‌ای یکبار میاد، سهمیه داشته باشه. آقاجان اینجا اصلا خوندن زورکیه. این وبلاگ مال کسانیه که اهل مطالعه هستند. خوب؟ من بمیرم، بمونم باید یه کمی سرانه مطالعه مملکتم رو ببرم بالا در ازای این همه کار! دیگه بقیه‌اش واضحه که چرا این طوره.
عزیزان این توضیحات رو رُک و پوست کننده دادم که بدونید توی دل من چی می‌گذره، نه این که این رویکرد من ابدیه یا خیلی درسته و غیر قابل تغییر. من به پیشنهادات شما حتما فکر خواهم کرد و سعی می‌کنم بهترین تجربه رو برای شما رقم بزنم. شما هم به حرف‌های من فکر کنید لطفا.
اگر با عطف به مواردی که گفتم نظر و پیشنهاد و انتقادی در این زمینه مونده، لطفا در بخش پرسش و پاسخ همین پست برام بنویسید و اگر نه که من به زودی این پست رو جمع خواهم کرد و می‌ریم روی روال معمول کارمون.
ازتون ممنونم و دوستتون دارم.
پی نوشت : خواهش می کنم لطفا لطفا یک کلیک اینجا بکنید: فهرست مطالب
دیدگاهتان را بنویسید